«Η ώρα είναι 6 ακριβώς και αφού έχω διαβάσει ήδη 6 φορές το απίστευτο (once again) γράμμα σου, δεν μπορώ παρά να μην σου γράψω right away! Εύλογα μου γεννιέται το ερώτημα: Να στείλω ή όχι ένα μέρος των συγγραμμάτων σου στο Cosmo? Τόσοι άνθρωποι γύρω μας έχουν ανάγκη το γέλιο, γιατί να το μονοπωλώ εγώ? Όσο για σένα? Θα κάνεις χρυσές δουλειές! Ένα θα στέλνεις, δέκα θα σου ζητάνε…»
Η αλήθεια είναι πως από εκείνο το βράδυ που διάβαζα με αντίστοιχη λαχτάρα το γράμμα της πολυαγαπημένης μου φίλης Βάσως, έχουν περάσει πολλά χρόνια (εντάξει όχι και ΤΟΣΑ ΠΟΛΛΑ, αλλά για να μιλάμε περί ανταλλαγής αλληλογραφίας, καταλαβαίνετε). Και μπορεί τα συγγράμματα μου να μην είδαν το φώς της δημοσιότητας (όχι, τα Δ.Τύπου που γράφω δεν πιάνονται ως δημοσίευση, ακόμα και όταν δημοσιεύονται), η ιδέα όμως του συγ-γράφειν ήταν κάτι που έκανε την καρδιά μου να χτυπάει δυνατά και τα μάτια μου να λάμπουν από ευχαρίστηση!
«Μωρέ λες?» Σκέφτηκα…
Για να το λέει και η Βάσω που είναι της Φιλοσοφικής κάτι παραπάνω θα ξέρει…
Και εκείνο το βράδυ, Νοέμβριος του 2002 (λυσσάξατε πια να μάθετε χρονολογία), ήταν η πρώτη μου φορά που τα βαλα με το χαρτί και το μολύβι (πλέον με το πληκτρολόγιο). Από τότε τα γράμματα άρχισαν να μετριούνται με αριθμούς, με εμπειρίες, με γέλια, με χαρές, με λύπες και πάνω απ’ όλα με τραγελαφικές ιστορίες που έψαχναν να βρουν τον πραγματικό τους παραλήπτη…
…και μπορεί οι ιστορίες μου ΑΚΟΜΑ να μην έχουν πάρει τον δρόμο της δημοσιότητας αλλά who cares που λένε και οι Άγγλοι… μέσα από αυτό το blog θα λάμψει… η αλήθεια (όχι αυτό είναι σε άλλο επεισόδιο)… το λεκανοπέδιο (ούτε, εδώ ταιριάζει το ρήμα φωτίσει) η λαχτάρα, ο ενθουσιασμός, η περιέργεια, η αμηχανία, ο φόβος, η συγκίνηση… και κάθε συναίσθημα που μας κατακλύζει όταν κάνουμε κάτι για πρώτη μας φορά!
Αφιερωμένο στην Βασούλα μου, που πρόκειται να «κρεμαστεί» για πρώτη και μοναδική φορά!
