Μπορεί
να φταίει που σε έναν μήνα περίπου θα ακούω «Χαρούμενα 29» και ότι άλλο αυτό
συνεπάγεται σε πειράγματα και υπονοούμενα πως μεγαλώνω ή καλύτερα, βλέπω τα 30
να μου κλείνουν το μάτι… Ω ναι, είναι γεγονός!
Μπορεί
να φταίει που όποια πόρτα κ αν ανοίξεις ξεπηδούν από παντού συνταγές και
εκπομπές μαγειρικής, ακόμη και με υποψηφίους που δεν ξέρουν καλά – καλά την προπαίδεια…
Μπορεί
να φταίει που το vintage
επιστρέφει και πλέον εκτός από όλες τις οικιακές συσκευές SMEG
που θέλω να
αποκτήσω (blame
Παπακαλιάτης) ,
έχω βάλει στο μάτι και αυτό το πολύ - εργαλείο
/ έργο τέχνης για την κουζίνα, έτσι… γιατί μου αρέσει! Και γιατί βγαίνει και σε όλα τα χρώματα και
εγώ θέλω το magenta
(δεν θυμάμαι, σας ανέφερα ότι έχω γενέθλια σχεδόν σε έναν μήνα;)
Μπορεί
να φταίει που με την κρίση οι παραδοσιακές αξίες έρχονται ξανά να μας θυμίσουν
τι ωραία που ήταν εκείνα τα χρόνια που βάζαμε και εμείς το χεράκι μας και
φτιάχναμε πράγματα, επιβεβαιώνοντας πως σαν το χειροποίητο δεν υπάρχει.
Μπορεί
να φταίει και κάτι άλλο…
…αλλά
μου κατσικώθηκε η ιδέα στο κεφάλι και δεν έβγαινε με τίποτα!
Θα
φτιάξω μόνη μου μια τυρόπιτα! From
the
scratch,
που έλεγε και η συγκάτοικος μου η Jessica.
Ετοιμάστηκα
πλήρως! Πήρα όλα τα συστατικά, αλεύρι, γάλα, 3 διαφορετικά βούτυρα για να
επιλέξω ποιο θα μου κάνει κλικ, μαγιά και ξηρή και νωπή – έτσι, γιατί ποτέ δεν
ξέρεις – 80000 διαφορετικά είδη τυριών γιατί δεν πάνε και ποτέ χαμένα και
ξεκίνησα.
Από
τα βασικά, τη συνταγή.
Ψέματα
δεν θα πω, η κουζίνα δεν είναι το φόρτε μου. Πρέπει να φταίει που είμαι ψυχάκι
με την καθαριότητα επομένως όποτε μαγειρεύω κάτι, το μυαλό μου επικεντρώνεται στους
τρόπους με τους οποίους θα λερώσω λιγότερο και έτσι δεν δίνομαι 100% στο
προκείμενο, που είναι το φαγητό.
Για
να νιώθω σίγουρη λοιπόν, μπήκα σε διάφορα blogs και site που έχω bookmark - άρει
και βρήκα τη συνταγή που μου έκανε κλικ. Εντάξει και που ήταν και πιο εύκολη
και με την οποία θα λέρωνα λιγότερο την κουζίνα.
Και
ξεκίνησα. Και ήταν όλα τέλεια. Και έβαλα τη ζύμη μου να ξεκουραστεί.
Και
μετά από 20 λεπτά…
…
η ζύμη μου ήταν όσο ξεκούραστη και πριν! Χλαπάτσα. Δεν ξέρω τι εννοούν οι «ειδικοί»
με αυτό το ρήμα αλλά το δικό μου ζυμαράκι ήταν σαν υπέρβαρος Αμερικανός ξεχυμένος
στον καναπέ να τρώει donats.
Η
home
made
βιο-χλαπάτσα μου
δεν ήταν αυτό που περίμενα να δω και σίγουρα όχι αυτό που απαιτούσε το επόμενο
βήμα της συνταγής «χωρίζουμε τη ζύμη σε πέντε κομμάτια και την ανοίγουμε σε
κύκλους».
Το ομολογώ, η πρώτη μου απόπειρα απέτυχε
παταγωδώς και βρισκόμουν τώρα στο εξής δίλημμα:
- Ή θα την πετάξω μαζί με το μπωλ
- Ή θα την μεταμορφώσω σε κάτι που δεν περίμενα να κάνω μόνη μου πότε για πρώτη φορά.
Voila! Το πρώτο μου χειροποίητο
ψωμάκι!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Τώρα
θα μπορώ να το απολαύσω με τα 800000000 τυριά που ξέμειναν και αυτά στο ψυγείο.
Ναι…
προφανώς και το επόμενο blogpost θα
αφορά στην 10000 φορά που είπα «για πρώτη φορά» ΔΕΥΤΕΡΑ ΔΙΑΙΤΑ!
Αφιερωμένο
στη μαμά μου –την καλύτερη μαγείρισσα - που θα είναι πολύ περήφανη για μένα!
