Ό,ΤΙ ΑΡΧΙΖΕΙ ΩΡΑΙΟ…

Μπορεί να φταίει που σε έναν μήνα περίπου θα ακούω «Χαρούμενα 29» και ότι άλλο αυτό συνεπάγεται σε πειράγματα και υπονοούμενα πως μεγαλώνω ή καλύτερα, βλέπω τα 30 να μου κλείνουν το μάτι… Ω ναι, είναι γεγονός!

Μπορεί να φταίει που όποια πόρτα κ αν ανοίξεις ξεπηδούν από παντού συνταγές και εκπομπές μαγειρικής, ακόμη και με υποψηφίους που δεν ξέρουν καλά – καλά την προπαίδεια…

Μπορεί να φταίει που το vintage επιστρέφει και πλέον εκτός από όλες τις οικιακές συσκευές SMEG που θέλω να αποκτήσω (blame Παπακαλιάτης) , έχω βάλει στο μάτι και αυτό το πολύ -  εργαλείο / έργο τέχνης για την κουζίνα, έτσι… γιατί μου αρέσει!  Και γιατί βγαίνει και σε όλα τα χρώματα και εγώ θέλω το magenta (δεν θυμάμαι, σας ανέφερα ότι έχω γενέθλια σχεδόν σε έναν μήνα;)

Μπορεί να φταίει που με την κρίση οι παραδοσιακές αξίες έρχονται ξανά να μας θυμίσουν τι ωραία που ήταν εκείνα τα χρόνια που βάζαμε και εμείς το χεράκι μας και φτιάχναμε πράγματα, επιβεβαιώνοντας πως σαν το χειροποίητο δεν υπάρχει.

Μπορεί να φταίει και κάτι άλλο…

…αλλά μου κατσικώθηκε η ιδέα στο κεφάλι και δεν έβγαινε με τίποτα!

Θα φτιάξω μόνη μου μια τυρόπιτα! From the scratch, που έλεγε και η συγκάτοικος μου η Jessica.

Ετοιμάστηκα πλήρως! Πήρα όλα τα συστατικά, αλεύρι, γάλα, 3 διαφορετικά βούτυρα για να επιλέξω ποιο θα μου κάνει κλικ, μαγιά και ξηρή και νωπή – έτσι, γιατί ποτέ δεν ξέρεις – 80000 διαφορετικά είδη τυριών γιατί δεν πάνε και ποτέ χαμένα και ξεκίνησα.

Από τα βασικά, τη συνταγή. 

Ψέματα δεν θα πω, η κουζίνα δεν είναι το φόρτε μου. Πρέπει να φταίει που είμαι ψυχάκι με την καθαριότητα επομένως όποτε μαγειρεύω κάτι, το μυαλό μου επικεντρώνεται στους τρόπους με τους οποίους θα λερώσω λιγότερο και έτσι δεν δίνομαι 100% στο προκείμενο, που είναι το φαγητό.

Για να νιώθω σίγουρη λοιπόν, μπήκα σε διάφορα blogs και site που έχω bookmark - άρει και βρήκα τη συνταγή που μου έκανε κλικ. Εντάξει και που ήταν και πιο εύκολη και με την οποία θα λέρωνα λιγότερο την κουζίνα.

Και ξεκίνησα. Και ήταν όλα τέλεια. Και έβαλα τη ζύμη μου να ξεκουραστεί. 

Και μετά από 20 λεπτά…

… η ζύμη μου ήταν όσο ξεκούραστη και πριν! Χλαπάτσα. Δεν ξέρω τι εννοούν οι «ειδικοί» με αυτό το ρήμα αλλά το δικό μου ζυμαράκι ήταν σαν υπέρβαρος Αμερικανός ξεχυμένος στον καναπέ να τρώει donats.

Η home made βιο-χλαπάτσα μου δεν ήταν αυτό που περίμενα να δω και σίγουρα όχι αυτό που απαιτούσε το επόμενο βήμα της συνταγής «χωρίζουμε τη ζύμη σε πέντε κομμάτια και την ανοίγουμε σε κύκλους».

 Το ομολογώ, η πρώτη μου απόπειρα απέτυχε παταγωδώς και βρισκόμουν τώρα στο εξής δίλημμα:

1. Ή θα την πετάξω μαζί με το μπωλ
2. Ή θα την μεταμορφώσω σε κάτι που δεν περίμενα να κάνω μόνη μου πότε για πρώτη φορά.

Voila! Το πρώτο μου χειροποίητο ψωμάκι!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Τώρα θα μπορώ να το απολαύσω με τα 800000000 τυριά που ξέμειναν και αυτά στο ψυγείο.

Ναι… προφανώς και το επόμενο blogpost θα αφορά στην 10000 φορά που είπα «για πρώτη φορά» ΔΕΥΤΕΡΑ ΔΙΑΙΤΑ!

Αφιερωμένο στη μαμά μου –την καλύτερη μαγείρισσα - που θα είναι πολύ περήφανη για μένα!

Η RIRI ΕΠΕΣΤΡΕΨΕ…

… το ίδιο και εγώ! Εντάξει έλειψα μόνο 3 μήνες και ελπίζω το blog μου να έλειψε σε κάποια ψυχή εκεί έξω, εμένα πάντως μου έλειψε πολύ!

Ο λόγος της απουσίας μου από το αγαπημένο μου hobby (γιατί έτσι θέλω να το βλέπω) τη συγγραφή, δεν ήταν κανένας φοβερός και τρομερός… απλά δεν είχα καμία, μα καμία έμπνευση. Δεν υπήρχε τίποτα που να είχα να μοιραστώ ως πρωτογενές ή τουλάχιστον αξιοπαρουσίαστο καθώς τίποτα τέτοιο δεν συνέβαινε και σε εμένα την ίδια.

Όσοι με γνωρίζουν και προσωπικά, γνωρίζουν επίσης καλά ότι το μόνο πράγμα που κυριαρχεί στην καθημερινότητα μου είναι η ΔΟΥΛΕΙΑ! Και τι άλλο να είναι δηλαδή εφόσον  - για όσους είναι ακόμα τυχεροί – η δουλειά είναι το μόνο που μας έχει απομείνει. Όλα τα άλλα μοιάζει να μας τα έχουν πάρει… διασκέδαση, ελπίδα, χαμόγελο, αισιοδοξία…. Ζούμε σε μια εποχή – όχι δεν θα πολιτικολογήσω – που όταν ήμασταν μικροί δεν φανταζόμασταν ποτέ ότι θα έρθει… 

Με θυμάμαι μικρή, να ζω μια πραγματικά ευτυχισμένη παιδική, εφηβική και μέχρι και πριν 1 χρόνο περίπου, ενήλικη ζωή και τώρα το μόνο που ζούμε όλοι – Όποιας Ηλικίας – είναι μια μιζέρια μέσα στον φόβο και την ανασφάλεια.

Βέβαια ίσως έπρεπε να την ψυλλιαστούμε τη δουλειά όταν στο πολύ πρόσφατο παρελθόν, ακόμα και ένα 5χρονο είχε κανονικά δικό του κινητό και τώρα οι γονείς του δεν έχουν να του πάρουν ρούχα για να βγάλει τον χειμώνα…

Όπως και να’ χει, όπως είπα και πριν δεν θα πολιτικολογήσω, το αντίθετο θα έλεγα…

Σε αυτό το μίζερο κλίμα λοιπόν και εγώ, δεν είχα μυαλό να γράψω ούτε μισή διαδικτυακή αράδα, μέχρι που επέστρεψε η αγαπημένη μου Riri (η Rihanna καλέ!).

Η πρώτη φορά που άκουσα τη φωνή της – εγώ και όλο το σύμπαν – ήταν πριν 5 χρόνια, όταν ακόμα σπούδαζα στη Βαρκελώνη (Θεέ μου έγιναν 5 κιόλας…. Μαμά μη φωνάζεις ΚΑΠΟΙΑ στιγμή θα πάω να το πάρω το πτυχίο για το κάδρο lol) που έκανε το μεγάλο μπαμ με το τραγούδι Umbrella. Τι επιτυχία… τι φωνή…ε ναι, και τι κορμί! Από την πρώτη στιγμή που την είδα, ένας έρωτας γεννήθηκε! Έχω αγαπήσει τη φωνή της, τα τραγούδια της αλλά και το μαγευτικό πρόσωπο της, που θεωρώ ότι είναι το ομορφότερο του κόσμου….

Όπως ήταν φυσικό, η Riri ήταν αναμενόμενο να κάνει τεράστια καριέρα και μέχρι σήμερα – αφού μεσολάβησε ένας ξυλοδαρμός που έκανε τον γύρω του κόσμου, ατελείωτες κουπ και ακόμα πιο ατελείωτες, μη επιτυχημένς, ενδυματολογικές επιλογές – τα τραγούδια της να γίνονται Νο1 αγαπημένα από το πρώτο κιόλας άκουσμα.

Και από το μεταφορικό «σήμερα» της Rihanna, φτάνουμε στο κυριολεκτικό σήμερα – ή μάλλον χθες – το δικό μου.

Η Riri επέστρεψε… με το ολοκαίνουριο της τραγούδι «We Found Love…IN A HOPELESS PLACE» (το ακούτε από το παρακάτω λινκ) και μαζί της επέστρεψα και εγώ ή καλύτερα η αισιοδοξία μου!

We Found Love 

Μπορεί τα πάντα γύρω μας να μοιάζουν ή και να είναι σκ@@τά και να ζούμε και εμείς σε ένα “Hopeless Place” αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να χάνουμε την ελπίδα, το χαμόγελο, την αισιοδοξία και την αγάπη μας για όλα αυτά τα πράγματα (δεν αναφέρομαι στα 3000000 ζευγάρια παπούτσια) και τους ανθρώπους που μας κάνουν να νιώθουμε καλύτερα! Πρέπει, ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ να συνεχίσουμε να ελπίζουμε και να χαμογελάμε! Μόνο αυτό θα μας «σώσει».

Αφιερωμένο σε όλους τους ΑΑ – Ανώνυμους Αισιόδοξους – εκεί έξω!  

Μπόρα Μπόρα ΤΩΡΑ!

Ήταν ένα από αυτά τα κλασσικά απογεύματα Τετάρτης που μόλις είχα τελειώσει από τη δουλειά. Οι ζέστες πλέον έχουν πιάσει για τα καλά και η μέρα έχει μεγαλώσει τόσο πολύ που οι ώρες στο γραφείο δεν περνάνε με τίποτα. Από το πρωί, εδώ και πολλάααα πρωινά το μόνο που σκέφτομαι είναι πως θέλω επειγόντως διακοπές καθώς η ιδέα του να απαντήσω «δε μας χ@#$!#ζεις» σε ένα ακόμη παράλογο τηλεφώνημα-απαίτηση πελάτη, του αφεντικού μου ή συνεργάτη, φαντάζει ιδανική…
 

Η αλήθεια είναι πως σκέφτομαι τόσο έντονα τις διακοπές που αν και η εταιρεία μου είναι στο Μαρούσι, υπάρχουν φορές που θα ορκιζόμουν ότι μου μύρισε θάλασσα! 

Πίσω στο σχόλασμα απ’ το γραφείο τώρα, ευτυχώς βρίσκεται και ο Φίλιππος μαζί μου και γυρίζουμε μαζί σπίτι! Καθώς έχω αποχαυνωθεί ξανά μπροστά στο pc, προσπαθώντας να απαντήσω στα προσωπικά μου μέιλ (κάτι που κλασσικά δεν προλαβαίνω ποτέ ή σπάνια, να κάνω στο γραφείο) μου έρχεται μια ιδέα!

Όλοι θα έχουν ακούσει (όσοι το έχουν κάνει δεν θέλω να το μάθω, κυκλοφορούν και καρδιακά επεισόδια) για εκείνο το παιχνίδι που παίρνεις αγκαλιά την υδρόγειο, την φέρνεις μια σβούρα και σε όποιο προορισμό υποδείξει το δάχτυλο σου, θα πας διακοπές!

Από τη μια λοιπόν να σκέφτομαι ότι δεν το βλέπω να πηγαίνω διακοπές φέτος (όχι ρε Μάνα η Ξάνθη δεν είναι ο εξωτικός προορισμός που είχα στο μυαλό μου) από την άλλη δεν είχα live υδρόγειο, οπότε σκέφτηκα «Δεν βαριέσαι, θα παίξω με την digital».

Άνοιξα το Google Earth και επειδή δεν υπήρχε και η προοπτική του στριφογυρίσματος, έλεγα στον Φίλιππο να μου λέει Δεξιά – Αριστερά, Πάνω- Κάτω, που να σταματήσω. Και σταμάτησα. Το βελάκι έδειχνε κάπου εξωτικά της Ταϋλάνδης… έλα όμως που για κάποιον ανεξήγητο και αψυχολόγητο λόγο εγώ την Ασία ούτε που να την φτύσω… δεν με ελκύει ρε παιδί μου, στο άκουσμα της δεν μου σηκώνεται η τρίχα ούτε κάνω νοερά ταξιδάκια. 

Ε, και μιας και το παιχνίδι ήταν δικό μου – και το κυριότερο, μιας και δεν θα πάω πουθενά έτσι κι αλλιώς – είπα να ξαναπαίξω μόνο που αυτή τη φορά ο Φίλιππος θα κρατούσε την ψηφιακή υδρόγειο και εγώ θα διάλεγα στα τυφλά. Και διάλεξα. Ομολογουμένως η Κένυα ακούγεται πολύ ενδιαφέρουσα περίπτωση και δεν έχω και κανένα υποσυνείδητο προηγούμενο με την Αφρική… αλλά και πάλι κάτι μέσα μου δεν είχε ικανοποιηθεί (ναι, ναι κάπου εκεί με πνίγεις).

Κάτι τότε ο Φίλιππος – που μάλλον είχε λαλήσει – μου έδειξε ένα από τα ομορφότερα μέρη του πλανήτη…

Τα νησιά Bora Bora της Γαλλικής Πολυνησίας τα είχα μόνο ακουστά και τίποτα παραπάνω. Δεν είχα ιδέα που πέφτουν ούτε πως είναι… 

Είναι ο Παράδεισος!

Άρχισα να ανοίγω τις φωτογραφίες του Google Earth και ήθελα κι άλλο. Ήθελα να ήμουν εκεί! 

Μικρά bungalows που σου θυμίζουν χέλι, βαλμένα πάνω στα διάφανα παραδεισένια νερά και τη λευκή άμμο, κάνουν κυριολεκτικά τη θάλασσα..σπίτι σου!

Άρχισα ήδη να χαλαρώνω και να ηρεμώ μόνο και μόνο στη σκέψη ότι βρίσκομαι εκεί, ξαπλωμένη σε κάποια αιώρα… ή μετά από ένα ολοήμερο μπάνιο να μου κάνουν μασάζ και να τρώω εξωτικά φρούτα (κάπως καπιταλιστικές σκέψεις η αλήθεια αλλά πείτε μου, δεν λιώνεις από ανακούφιση στο άκουσμα και μόνο?).

Άρχισα να ψάχνω ταξιδιωτικά πακέτα και προσφορές στο internet! Αυτό ήταν, ερωτεύτηκα.

Δυστυχώς δεδομένου του ότι είναι γαλλική αποικία (σε αντίθεση με τα εξωτικά νησάκια στη Ασίας που έλεγα πιο πάνω) είναι κάπως τσιμπημένα τα πράγματα και αυτό οφείλεται και στο ότι φτάνεις μέσω Αμερικής!

Δεν με νοιάζει όμως, το έχω βάλει στόχο. Εγώ στα Μπόρα Μπόρα θα πάω, ακόμα και κολυμπώντας. 

Και όταν φτάσω, δεν με βλέπω να γυρίζω πίσω…

Μέχρι τότε όμως… θα βλέπω τα παρακάτω βιντεάκια και θα ονειρεύομαι.

Αν θέλετε να κάνετε και εσείς μαζί μου ένα νοερό ταξιδάκι, feel free and click

http://www.youtube.com/watch?v=sukJc2yILFo 

http://www.youtube.com/watch?v=1T70W9u071Q 

http://www.youtube.com/watch?v=TG9JsxVi8Rw&feature=related 

Αφιερωμένο στην πρώτη φορά που θα πάω εκεί! Ελπίζω να είναι "σύντομα"! 

One Love…Many cupcakes!

Είναι γεγονός, το παραδέχομαι! Είμαι dessert addict! Όχι, όχι δεν υπάρχει κανένας περιορισμός ούτε φυσικά γελοίοι διαχωρισμοί τύπου «μόνο σοκολάτα ή βανίλια κτλ»… Μου αρέσουν όλα τα γλυκά! ΤΑ ΑΓΑΠΩ! Οτιδήποτε περιέχει και γίνεται από ζάχαρη σε συνδυασμό με ότι βάλει ο «ζαχαροπλαστικός» νους εγώ το λατρεύω…
 

Σε κάθε παλιά αγάπη όμως, χωράει πάντα και ένας καινούριος έρωτας (είναι δεδομένο ότι αυτή η φράση δεν υπάρχει αλλά ταιριάζει απόλυτα με αυτό που θέλω να πω). Το όνομα αυτού… ή μάλλον αυτών…Cupcakes!

Με αναφορές από το 1796, τα cupcakes ή αλλιώς fairy cakes για τους Άγγλους (είναι όντως σας παραμύθι), έχουν κατακτήσει τις καρδιές – ή καλύτερα τον ουρανίσκο – πολλών φανατικών του είδους (της ζάχαρης). 

Πάντα γνώριζα την ύπαρξη τους αλλά – απορώ – δεν είχε τύχει ποτέ να συναντηθούμε… Η πρώτη μου επαφή, ήταν σχεδόν σαν ψέμα αφού σε ηλικία 5-6 (μπορεί και 7) ετών βρέθηκα πολλές φορές να αναρωτιέμαι διαβάζοντας το παραμύθι «Η Αλίκη Στη Χώρα Των Θαυμάτων», τι είναι αυτά τα γλυκάκια με το ροζ, πράσινο και γαλάζιο γλάσσο (όχι, τότε δεν ήξερα τι θα πει γλάσσο, αμέσως κακίες…) που έδειχνε στη σκηνή όπου η Αλίκη πέφτει μέσα σε μια τρύπα και προσγειώνεται σε μια αίθουσα γεμάτη γλυκά…

Η δεύτερη φορά που θυμάμαι να τα βλέπω και να μου τρέχουν τα σάλια ήταν όταν Carrie & Miranda απολαμβάνοντας την απογευματινή τους βόλτα (και γκομενοσυζήτηση) έξω απ’ το Magnolia Bakery, έχουν πέσει κυριολεκτικά με τα μούτρα (αλλά πάντα chic, τι θα πουν και στης Channel) σε ένα κεκάκι με γιγάντια ροζ μαρέγκα που δεν σου αφήνει περιθώρια να το ξεχάσεις…

Η τρίτη φορά ήταν κάθε άλλο παρά φαρμακερή! Τα βέλη του γλυκού αυτού έρωτα με βρήκαν ξαφνικά και αναπάντεχα, όταν πριν 3 μήνες περίπου ο συνάδελφος Κων/νος – ο οποίος μας ανακοίνωσε πως φεύγει για να ζήσει (σχεδόν) για πάντα στη Μύκονο – έφερε στο γραφείο τα γλυκά του αποχαιρετισμού… 

Από τη συσκευασία ακόμα (ένα τεράστιο τετράγωνο ροζ κουτί) καταλάβαινες ότι κάτι καλό θα συμβεί από λεπτό σε λεπτό, γεγονός που έκανε την αγωνία μου ακόμα μεγαλύτερη (κάποιοι θα με πουν γουρούνα, άλλοι βαρεμένη, εγώ συνεχίζω…).

Η κορδέλα λύνεται, το σελοτειπ ξεκολλάει, το κουτί ανοίγει και…

…10 πολύχρωμα ζαχαρωτά έργα τέχνης μου χαμογελούν όλο υποσχέσεις, δημιουργώντας μου το πιο παιδικό δίλημμα της ζωής μου… και τώρα ποιό να φάω?  

Αυτό με τη σοκολάτα και τη λιωμένη καραμέλα?

Το άλλο με την πλούσια κρέμα βανίλιας και τις φράουλες..

Ή μήπως εκείνο με τη γέμιση μπανάνας και τα κομματάκια σοκολάτας?

Τελικά την παράσταση έκλεψε ένα άλλο, με μια τεράστια φούξια μαρέγκα, ακριβώς όπως αυτό που είχα δει πρώτη φορά στο παιδικό μου παραμύθι… 

Μια δαγκωνιά ήταν αρκετή… 

Το cake, αφράτο και ολόφρεσκο δεν άφηνε περιθώρια να πέσει ούτε ψίχουλο κάτω ενώ η απαλή και βελούδινη μαρέγκα είχε έντονη γεύση από βούτυρο, φράουλα και βανίλια…

Θυμάμαι ακόμη τον εαυτό μου, να έχω κλειστεί στο γραφείο και να το απολαμβάνω σχεδόν κινηματογραφικά, με όλες μου τις αισθήσεις επικεντρωμένες σε ένα και μόνο πράγμα… Αυτά τα cupcakes πρέπει να γίνουν δικά μου!

Και φυσικά δεν εννοούσα να χλαπακιάσω μόνη μου όσα έφερε ο Κων/νος στο γραφείο (ναι, θα μπορούσα και να το είχα κάνει) αλλά να βρω την πηγή. 

 

Και τη βρήκα… Λίγα λεπτά μόνο – με αμάξι - από το σπίτι μου βρίσκεται αυτό το υπέροχο μαγαζί που φτιάχνει αυθεντικά αμερικάνικα cupcakes και είναι ανοιχτό κάθε μέρα μέχρι τις 10:00.

Μητέρα, δεν χρειάζεται να ανησυχείς πια για το που βρίσκομαι τα Σαββατοκύριακα…

 

Τώρα ξέρεις!

ΥΓ. Είχα σκοπό να φωτογραφίσω το «πριν» για να έχουν όλοι οι φίλοι μου τη χαρά αλλά…

…δεν πρόλαβα 

 Χρήσιμα link for cupcake lovers like me

 

http://www.ilovecupcakes.gr/

http://www.hamptonscupcakes.com/

http://www.cupcakes.gr/

 

Γλυκό… σαν καλοκαίρι!

«Αφού δεν έκανε χειμώνα… δεν θα κάνει ούτε καλοκαίρι», σκέφτηκα… καθώς τα μπουμπουνητά έδιναν και έπαιρναν, νομίζοντας πως βρίσκεσαι σε συναυλία των Linkin Park και τη βροχή όλο να δυναμώνει! 

Και ύστερα βγήκε ο ήλιος και ο κόσμος άρχισε και πάλι να βγαίνει από τα σπίτια του όπως ακριβώς και τα σαλιγκάρια μετά την βροχή. Πετάχτηκα να πάρω τον καφέ μου. Ήταν ήδη 1 το μεσημέρι αλλά είχα την ανάγκη να νιώσω ότι είναι ακόμα πρωί και η μέρα μου μόλις ξεκίνησε… 

Μπαίνοντας στο καφέ, καλημερίζω τον αγαπημένο μου σερβιτόρο (κάνει τον καλύτερο καφέ ever, plus, δεν χρειάζεται καν να τον ζητήσω, τον έχει μάθει απέξω) και μπαίνω και εγώ στη συζήτηση που διέκοψα η οποία δεν ήταν άλλη από τον καιρό… 

«Αμαζόνιος γίναμε» λέει ο ένας…

«Δεν ξέρεις τι να φορέσεις» απαντάει ο άλλος…

Συμπληρώνω μια συγκαταβατική βλακεία, παίρνω τον καφέ μου και φεύγω… Μόλις βγαίνω έξω νιώθω τον ήλιο να με τυφλώνει. Περπατάω βιαστικά για να μην με πιάσει το φανάρι και κατευθύνομαι προς το σπίτι…

«Γιατί άραγε είναι τόσο ενοχλητικός αυτός ο καιρός;», σκέφτομαι…. 

«Γιατί δεν σε αφήνει να καταλάβεις ότι ήρθε επιτέλους το καλοκαίρι…», απαντάω στον εαυτό μου. 

Και τότε θυμήθηκα…

Ποια είναι τα πρώτα πράγματα που μας κάνουν να καταλάβουμε ότι ήρθε το καλοκαίρι;

1. Το μάζεμα των χαλιών! Όχι, όχι, αυτό θα το απαντούσε η μαμά μου…
2. Η μυρωδιά από τις αμυγδαλιές και το γιασεμί! Όχι, όχι αυτό φέρνει δυσάρεστους συνειρμούς σε όσους έχουν αλλεργίες…
3. Οι φράουλες… Ναι, οι φράουλες!

Πάντα θυμάμαι τον πατέρα μου να έρχεται σπίτι φορτωμένος με την μπλε χαρακτηριστική σακούλα του μανάβη και να μας ανακοινώνει ότι ΕΦΕΡΕ ΦΡΑΟΥΛΕΣ, ακριβώς σα να έλεγε ήρθε το καλοκαίρι!!! 

Κατακόκκινες και ζουμερές, περιμέναμε πως και πώς να τις πλύνει η μαμά (ναι μπορείς να πεις ότι ήμασταν και λίγο μαμμόθρεφτα) και να τις βουτήξουμε στο μπολ με τη ζάχαρη (ναι μπορείς επίσης να πεις ότι ήμασταν και λίγο παχύδερμα, τότε) καταφέρνοντας να τις φάμε μονομιάς (εντάξει, εντελώς παχύδερμα)!

Κάπως έτσι λοιπόν, δεν έχασα ευκαιρία και έτρεξα ευθύς αμέσως στον μανάβη της γειτονιάς (δεν ξέρω αν το προσέξατε αλλά πλέον δεν χρειάζομαι τη μαμά μου). Το ίδιο κατακόκκινες και ζουμερές μου έδωσαν την ιδέα να φτιάξω το πιο εύκολο, γρήγορο, υγιεινό (δεν είμαι πια παχύδερμο) και καλοκαιρινό επιδόρπιο!

Και αφού δεν μπορώ να το μοιραστώ μαζί σας (Παντελή ίσως μόνο εσύ να σταθείς τυχερός και αυτό επειδή μένεις κοντά), θα σας δώσω τη «συνταγή» για να το φτιάξετε μόνοι σας στο σπίτι.

Υλικά:

•  2 κεσεδάκια φρέσκιες φράουλες
• 1 κουταλιά της σούπας καστανή ζάχαρη
• 2 κουταλιές της σούπας λικέρ με γεύση της αρεσκείας σας (εναλλακτικά κάνει και η βότκα, χικ!)

Εκτέλεση:

1. Πλένουμε καλά τις φράουλες
2. Σε ένα πολύ μεγάλο μπολ, τοποθετούμε τις φράουλες αφού τις κόψουμε σε ροδέλες
3. Πασπαλίζουμε με τη ζάχαρη
4. Ρίχνουμε το λικέρ
5. Τοποθετούμε στο ψυγείο για τουλάχιστον 2 ώρες, μέχρι να βγάλουν οι φράουλες το ζουμί τους και να δημιουργηθεί το σιρόπι σε συνδυασμό με το λικέρ και τη ζάχαρη

Tip: Ταιριάζει τέλεια με γιαούρτι, παγωτό ή στο πρωινό με το γάλα και τα δημητριακά σας!

Αφιερωμένο στο Καλοκαίρι!

«Παπακαλιάτης»

¨Πρέπει να μάθω να ζω χωρίς εσένα και θα το κάνω..Μα θα σ’ αγαπώ και ένα κομμάτι μου θα είναι ερωτευμένο μαζί σου για πάντα…¨

Αυτά τα λόγια δεν είναι δικά μου. Για την ακρίβεια ποτέ δεν ήταν… Ταίριαζαν όμως στην περίπτωση και τα δανείστηκα εκείνη την κατάλληλα ακατάλληλη στιγμή.

Όχι, η πρώτη φορά που αισθανόμαστε αυτό που λέγεται «ερωτική απογοήτευση» δεν έχει να κάνει ούτε με τη σειρά, ούτε με τη χρονική στιγμή. Έχει να κάνει με την ισχύ που θα σκάσει η μεγατόνων βόμβα μέσα μας όταν ο «άλλος» πατήσει το δεύτερο εκείνο κουμπάκι που κάνει «κλικ». Γιατί πάντα όλα ξεκινάνε με εκείνο το περιβόητο «κλικ»… Εκείνο που ευθύνεται για τις πεταλουδίτσες και τους κόμπους στο στομάχι και για το μόνιμο, ηλίθιο χαμόγελο που μυστηριωδώς εκνευρίζει τους άλλους γύρω μας.

Και μπορεί όπως έχω πει πολλές φορές, να μην είμαι σίγουρη για το αν ποτέ θα γίνω “Queen” αλλά ξέρω με σιγουριά πως μπλέκομαι συνέχεια με το “Drama”. Κάπως έτσι δραματικά πέρασε και εκείνο το μοιραίο καλοκαίρι στη ζωή μου, αγκαλιά με τη Nutella και τα σήριαλ του Παπακαλιάτη σε επανάληψη, να μου δημιουργούν μια απόλυτη ταύτιση…

Γιατί ακόμα και τώρα… αν είναι Η Ζωή μας μια Βόλτα, εγώ θέλω Να Με Προσέχεις, χωρίς να φοβάσαι και να λες Κλείσε Τα Μάτια… τη στιγμή που δεν είμαστε μαζί Δυο Μέρες Μόνο αλλά σε κρατάω από το χέρι, χρόνια 4. 

Αφιερωμένο στον δημιουργό του είδους!

Όταν Πονάει Το Δοντάκι…

Ο φίλος μου με φωνάζει Joker… Η αδερφή μου – μεταξύ πολλών άλλων – με αποκαλεί βρικόλακα (η αλήθεια είναι πως οι κυνόδοντες είναι λίγο παραπάνω μυτεροί απ’ όσο θα’ έπρεπε)…οι φίλοι μου με ρωτούν ποιο είναι το μυστικό που κρύβω και έχω ένα τόσο φωτεινό χαμόγελο… 

Η απάντηση, είναι… κανένα! Τουλάχιστον αυτό ίσχυε μέχρι και λίγο πριν την εφηβεία μου. που έτρωγα ότι σοκολατάκι, γαριδάκι, παγωτάκι και όλα τα υπόλοιπα που τελειώνουν σε –άκι αλλά έρχονται και κάθονται  όπου βρουν πάνω στο σώμα σου με την (μοιραία) κατάληξη σε –άρα, χωρίς να με νοιάζει καθόλου ή να έχω κλειστά τα αφτιά μου σε αυτό που λέμε στοματική υγιεινή…

Μέχρι που στη ζωή μου μπήκε ΕΚΕΙΝΟΣ! Ο οδοντίατρος, που μπροστά του το «να πάω για σφράγισμα ή να αυτοκτονήσω» ακούγεται σαν πραγματικό δίλημμα! Η αλήθεια είναι πως δεν θυμάμαι ποια ήταν η πρώτη μου φορά που πήγα στον οδοντίατρο αλλά όσες και αν ακολούθησαν μου άφηναν πάντα το ίδιο συναίσθημα. ΤΟΥ ΦΟΒΟΥ!  

Και μόνο στη σκέψη ότι θα χρειαστεί να κάτσω πάλι στην (ηλεκτρική) καρέκλα με το φως της ανάκρισης να σε τυφλώνει για να μη δεις την τεράστια βελόνα από την ένεση που έρχεται να καρφωθεί με βία στα ΕΥΑΙΣΘΗΤΑ (το γράφει και στις συσκευασίες της οδοντόκρεμας) ούλα σου – που κατά ένα περίεργο λόγο «δεν θα πονέσει» – για να ακολουθήσει ένα ημίωρο ή και πολύωρο session με τον Jack τον Αντεροβγάλτη… εεε όχι λάθος …τον Ψαλιδοχέρη … ε..ούτε, τον οδοντίατρο με τα ψυχρά, αιχμηρά και εχθρικά εργαλεία του, απλά λιποθυμούσα.

(μετά από 15 λεπτά…)

(λιποθύμησα και μόνο στη σκέψη, καταλαβαίνετε…) 

Δεν θα ξεχάσω ποτέ μια φορά – πολύ μικρή σε ηλικία – που είχα πάει με τον μπαμπά μου θυμάμαι. Είχα καθίσει όλο τρόμο στην καρέκλα και το μόνο που αναφωνούσα ήταν «Σας παρακαλώ μη μου κάνετε μεγάλη ένεση». Φυσικά η - με γυρισμένη πλάτη για να μη βλέπω – κουφάλα οδοντίατρος με καθησύχαζε πως η βελόνα είναι πολύ μικρή και δεν θα πονέσω. Όλα αυτά βέβαια μέχρι να γυρίσει και να αντικρύσω το μεταλλικό, μυτερό τέρας με μήκος που δεν μπαίνει σε συγκρίσεις να έρχεται απειλητικά κατά πάνω μου…

Το τελευταίο πράγμα που θυμάμαι είναι εμένα να έχω φτάσει σχεδόν πετώντας στο σπίτι και ο δόλιος πατέρας μου (κατά κόσμον Παπά – Γιάννης) να τρέχει ξωπίσω μου – με τα ράσα να ανεμίζουν – και να με παρακαλάει «μη φεύγεις γύρνα πίσω». 

Φυσικά τα χρόνια πέρασαν, το ίδιο και οι οδοντίατροι…  

Και μπορεί η γνώμη μου για εκείνους ακόμη να μην έχει αλλάξει αλλά οφείλω να τους το αναγνωρίσω. Αν δεν ήταν κ αυτοί, να με βάλουν στον ίσιο δρόμο της στοματικής υγιεινής / ρουτίνας (δυστυχώς κάποια σφραγίσματα ήταν αναπόφευκτα) δεν θα είχα το σημερινό φωτεινό μου χαμόγελο…

Αφιερωμένο στο philsekaki μου, που σήμερα έβγαλε τον πρώτο του φρονιμίτη. 

Υπομονή, μένουν άλλοι τρεις!