Ήταν ένα από αυτά τα κλασσικά απογεύματα Τετάρτης που μόλις είχα τελειώσει από τη δουλειά. Οι ζέστες πλέον έχουν πιάσει για τα καλά και η μέρα έχει μεγαλώσει τόσο πολύ που οι ώρες στο γραφείο δεν περνάνε με τίποτα. Από το πρωί, εδώ και πολλάααα πρωινά το μόνο που σκέφτομαι είναι πως θέλω επειγόντως διακοπές καθώς η ιδέα του να απαντήσω «δε μας χ@#$!#ζεις» σε ένα ακόμη παράλογο τηλεφώνημα-απαίτηση πελάτη, του αφεντικού μου ή συνεργάτη, φαντάζει ιδανική…
Η αλήθεια είναι πως σκέφτομαι τόσο έντονα τις διακοπές που αν και η εταιρεία μου είναι στο Μαρούσι, υπάρχουν φορές που θα ορκιζόμουν ότι μου μύρισε θάλασσα!
Πίσω στο σχόλασμα απ’ το γραφείο τώρα, ευτυχώς βρίσκεται και ο Φίλιππος μαζί μου και γυρίζουμε μαζί σπίτι! Καθώς έχω αποχαυνωθεί ξανά μπροστά στο pc, προσπαθώντας να απαντήσω στα προσωπικά μου μέιλ (κάτι που κλασσικά δεν προλαβαίνω ποτέ ή σπάνια, να κάνω στο γραφείο) μου έρχεται μια ιδέα!
Όλοι θα έχουν ακούσει (όσοι το έχουν κάνει δεν θέλω να το μάθω, κυκλοφορούν και καρδιακά επεισόδια) για εκείνο το παιχνίδι που παίρνεις αγκαλιά την υδρόγειο, την φέρνεις μια σβούρα και σε όποιο προορισμό υποδείξει το δάχτυλο σου, θα πας διακοπές!
Από τη μια λοιπόν να σκέφτομαι ότι δεν το βλέπω να πηγαίνω διακοπές φέτος (όχι ρε Μάνα η Ξάνθη δεν είναι ο εξωτικός προορισμός που είχα στο μυαλό μου) από την άλλη δεν είχα live υδρόγειο, οπότε σκέφτηκα «Δεν βαριέσαι, θα παίξω με την digital».
Άνοιξα το Google Earth και επειδή δεν υπήρχε και η προοπτική του στριφογυρίσματος, έλεγα στον Φίλιππο να μου λέει Δεξιά – Αριστερά, Πάνω- Κάτω, που να σταματήσω. Και σταμάτησα. Το βελάκι έδειχνε κάπου εξωτικά της Ταϋλάνδης… έλα όμως που για κάποιον ανεξήγητο και αψυχολόγητο λόγο εγώ την Ασία ούτε που να την φτύσω… δεν με ελκύει ρε παιδί μου, στο άκουσμα της δεν μου σηκώνεται η τρίχα ούτε κάνω νοερά ταξιδάκια.
Ε, και μιας και το παιχνίδι ήταν δικό μου – και το κυριότερο, μιας και δεν θα πάω πουθενά έτσι κι αλλιώς – είπα να ξαναπαίξω μόνο που αυτή τη φορά ο Φίλιππος θα κρατούσε την ψηφιακή υδρόγειο και εγώ θα διάλεγα στα τυφλά. Και διάλεξα. Ομολογουμένως η Κένυα ακούγεται πολύ ενδιαφέρουσα περίπτωση και δεν έχω και κανένα υποσυνείδητο προηγούμενο με την Αφρική… αλλά και πάλι κάτι μέσα μου δεν είχε ικανοποιηθεί (ναι, ναι κάπου εκεί με πνίγεις).
Κάτι τότε ο Φίλιππος – που μάλλον είχε λαλήσει – μου έδειξε ένα από τα ομορφότερα μέρη του πλανήτη…
Τα νησιά Bora Bora της Γαλλικής Πολυνησίας τα είχα μόνο ακουστά και τίποτα παραπάνω. Δεν είχα ιδέα που πέφτουν ούτε πως είναι…
Είναι ο Παράδεισος!
Άρχισα να ανοίγω τις φωτογραφίες του Google Earth και ήθελα κι άλλο. Ήθελα να ήμουν εκεί!
Μικρά bungalows που σου θυμίζουν χέλι, βαλμένα πάνω στα διάφανα παραδεισένια νερά και τη λευκή άμμο, κάνουν κυριολεκτικά τη θάλασσα..σπίτι σου!
Άρχισα ήδη να χαλαρώνω και να ηρεμώ μόνο και μόνο στη σκέψη ότι βρίσκομαι εκεί, ξαπλωμένη σε κάποια αιώρα… ή μετά από ένα ολοήμερο μπάνιο να μου κάνουν μασάζ και να τρώω εξωτικά φρούτα (κάπως καπιταλιστικές σκέψεις η αλήθεια αλλά πείτε μου, δεν λιώνεις από ανακούφιση στο άκουσμα και μόνο?).
Άρχισα να ψάχνω ταξιδιωτικά πακέτα και προσφορές στο internet! Αυτό ήταν, ερωτεύτηκα.
Δυστυχώς δεδομένου του ότι είναι γαλλική αποικία (σε αντίθεση με τα εξωτικά νησάκια στη Ασίας που έλεγα πιο πάνω) είναι κάπως τσιμπημένα τα πράγματα και αυτό οφείλεται και στο ότι φτάνεις μέσω Αμερικής!
Δεν με νοιάζει όμως, το έχω βάλει στόχο. Εγώ στα Μπόρα Μπόρα θα πάω, ακόμα και κολυμπώντας.
Και όταν φτάσω, δεν με βλέπω να γυρίζω πίσω…
Μέχρι τότε όμως… θα βλέπω τα παρακάτω βιντεάκια και θα ονειρεύομαι.
Αν θέλετε να κάνετε και εσείς μαζί μου ένα νοερό ταξιδάκι, feel free and click
Αφιερωμένο στην πρώτη φορά που θα πάω εκεί! Ελπίζω να είναι "σύντομα"!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου