Όταν Πονάει Το Δοντάκι…

Ο φίλος μου με φωνάζει Joker… Η αδερφή μου – μεταξύ πολλών άλλων – με αποκαλεί βρικόλακα (η αλήθεια είναι πως οι κυνόδοντες είναι λίγο παραπάνω μυτεροί απ’ όσο θα’ έπρεπε)…οι φίλοι μου με ρωτούν ποιο είναι το μυστικό που κρύβω και έχω ένα τόσο φωτεινό χαμόγελο… 

Η απάντηση, είναι… κανένα! Τουλάχιστον αυτό ίσχυε μέχρι και λίγο πριν την εφηβεία μου. που έτρωγα ότι σοκολατάκι, γαριδάκι, παγωτάκι και όλα τα υπόλοιπα που τελειώνουν σε –άκι αλλά έρχονται και κάθονται  όπου βρουν πάνω στο σώμα σου με την (μοιραία) κατάληξη σε –άρα, χωρίς να με νοιάζει καθόλου ή να έχω κλειστά τα αφτιά μου σε αυτό που λέμε στοματική υγιεινή…

Μέχρι που στη ζωή μου μπήκε ΕΚΕΙΝΟΣ! Ο οδοντίατρος, που μπροστά του το «να πάω για σφράγισμα ή να αυτοκτονήσω» ακούγεται σαν πραγματικό δίλημμα! Η αλήθεια είναι πως δεν θυμάμαι ποια ήταν η πρώτη μου φορά που πήγα στον οδοντίατρο αλλά όσες και αν ακολούθησαν μου άφηναν πάντα το ίδιο συναίσθημα. ΤΟΥ ΦΟΒΟΥ!  

Και μόνο στη σκέψη ότι θα χρειαστεί να κάτσω πάλι στην (ηλεκτρική) καρέκλα με το φως της ανάκρισης να σε τυφλώνει για να μη δεις την τεράστια βελόνα από την ένεση που έρχεται να καρφωθεί με βία στα ΕΥΑΙΣΘΗΤΑ (το γράφει και στις συσκευασίες της οδοντόκρεμας) ούλα σου – που κατά ένα περίεργο λόγο «δεν θα πονέσει» – για να ακολουθήσει ένα ημίωρο ή και πολύωρο session με τον Jack τον Αντεροβγάλτη… εεε όχι λάθος …τον Ψαλιδοχέρη … ε..ούτε, τον οδοντίατρο με τα ψυχρά, αιχμηρά και εχθρικά εργαλεία του, απλά λιποθυμούσα.

(μετά από 15 λεπτά…)

(λιποθύμησα και μόνο στη σκέψη, καταλαβαίνετε…) 

Δεν θα ξεχάσω ποτέ μια φορά – πολύ μικρή σε ηλικία – που είχα πάει με τον μπαμπά μου θυμάμαι. Είχα καθίσει όλο τρόμο στην καρέκλα και το μόνο που αναφωνούσα ήταν «Σας παρακαλώ μη μου κάνετε μεγάλη ένεση». Φυσικά η - με γυρισμένη πλάτη για να μη βλέπω – κουφάλα οδοντίατρος με καθησύχαζε πως η βελόνα είναι πολύ μικρή και δεν θα πονέσω. Όλα αυτά βέβαια μέχρι να γυρίσει και να αντικρύσω το μεταλλικό, μυτερό τέρας με μήκος που δεν μπαίνει σε συγκρίσεις να έρχεται απειλητικά κατά πάνω μου…

Το τελευταίο πράγμα που θυμάμαι είναι εμένα να έχω φτάσει σχεδόν πετώντας στο σπίτι και ο δόλιος πατέρας μου (κατά κόσμον Παπά – Γιάννης) να τρέχει ξωπίσω μου – με τα ράσα να ανεμίζουν – και να με παρακαλάει «μη φεύγεις γύρνα πίσω». 

Φυσικά τα χρόνια πέρασαν, το ίδιο και οι οδοντίατροι…  

Και μπορεί η γνώμη μου για εκείνους ακόμη να μην έχει αλλάξει αλλά οφείλω να τους το αναγνωρίσω. Αν δεν ήταν κ αυτοί, να με βάλουν στον ίσιο δρόμο της στοματικής υγιεινής / ρουτίνας (δυστυχώς κάποια σφραγίσματα ήταν αναπόφευκτα) δεν θα είχα το σημερινό φωτεινό μου χαμόγελο…

Αφιερωμένο στο philsekaki μου, που σήμερα έβγαλε τον πρώτο του φρονιμίτη. 

Υπομονή, μένουν άλλοι τρεις!