«Παπακαλιάτης»

¨Πρέπει να μάθω να ζω χωρίς εσένα και θα το κάνω..Μα θα σ’ αγαπώ και ένα κομμάτι μου θα είναι ερωτευμένο μαζί σου για πάντα…¨

Αυτά τα λόγια δεν είναι δικά μου. Για την ακρίβεια ποτέ δεν ήταν… Ταίριαζαν όμως στην περίπτωση και τα δανείστηκα εκείνη την κατάλληλα ακατάλληλη στιγμή.

Όχι, η πρώτη φορά που αισθανόμαστε αυτό που λέγεται «ερωτική απογοήτευση» δεν έχει να κάνει ούτε με τη σειρά, ούτε με τη χρονική στιγμή. Έχει να κάνει με την ισχύ που θα σκάσει η μεγατόνων βόμβα μέσα μας όταν ο «άλλος» πατήσει το δεύτερο εκείνο κουμπάκι που κάνει «κλικ». Γιατί πάντα όλα ξεκινάνε με εκείνο το περιβόητο «κλικ»… Εκείνο που ευθύνεται για τις πεταλουδίτσες και τους κόμπους στο στομάχι και για το μόνιμο, ηλίθιο χαμόγελο που μυστηριωδώς εκνευρίζει τους άλλους γύρω μας.

Και μπορεί όπως έχω πει πολλές φορές, να μην είμαι σίγουρη για το αν ποτέ θα γίνω “Queen” αλλά ξέρω με σιγουριά πως μπλέκομαι συνέχεια με το “Drama”. Κάπως έτσι δραματικά πέρασε και εκείνο το μοιραίο καλοκαίρι στη ζωή μου, αγκαλιά με τη Nutella και τα σήριαλ του Παπακαλιάτη σε επανάληψη, να μου δημιουργούν μια απόλυτη ταύτιση…

Γιατί ακόμα και τώρα… αν είναι Η Ζωή μας μια Βόλτα, εγώ θέλω Να Με Προσέχεις, χωρίς να φοβάσαι και να λες Κλείσε Τα Μάτια… τη στιγμή που δεν είμαστε μαζί Δυο Μέρες Μόνο αλλά σε κρατάω από το χέρι, χρόνια 4. 

Αφιερωμένο στον δημιουργό του είδους!