One Love…Many cupcakes!

Είναι γεγονός, το παραδέχομαι! Είμαι dessert addict! Όχι, όχι δεν υπάρχει κανένας περιορισμός ούτε φυσικά γελοίοι διαχωρισμοί τύπου «μόνο σοκολάτα ή βανίλια κτλ»… Μου αρέσουν όλα τα γλυκά! ΤΑ ΑΓΑΠΩ! Οτιδήποτε περιέχει και γίνεται από ζάχαρη σε συνδυασμό με ότι βάλει ο «ζαχαροπλαστικός» νους εγώ το λατρεύω…
 

Σε κάθε παλιά αγάπη όμως, χωράει πάντα και ένας καινούριος έρωτας (είναι δεδομένο ότι αυτή η φράση δεν υπάρχει αλλά ταιριάζει απόλυτα με αυτό που θέλω να πω). Το όνομα αυτού… ή μάλλον αυτών…Cupcakes!

Με αναφορές από το 1796, τα cupcakes ή αλλιώς fairy cakes για τους Άγγλους (είναι όντως σας παραμύθι), έχουν κατακτήσει τις καρδιές – ή καλύτερα τον ουρανίσκο – πολλών φανατικών του είδους (της ζάχαρης). 

Πάντα γνώριζα την ύπαρξη τους αλλά – απορώ – δεν είχε τύχει ποτέ να συναντηθούμε… Η πρώτη μου επαφή, ήταν σχεδόν σαν ψέμα αφού σε ηλικία 5-6 (μπορεί και 7) ετών βρέθηκα πολλές φορές να αναρωτιέμαι διαβάζοντας το παραμύθι «Η Αλίκη Στη Χώρα Των Θαυμάτων», τι είναι αυτά τα γλυκάκια με το ροζ, πράσινο και γαλάζιο γλάσσο (όχι, τότε δεν ήξερα τι θα πει γλάσσο, αμέσως κακίες…) που έδειχνε στη σκηνή όπου η Αλίκη πέφτει μέσα σε μια τρύπα και προσγειώνεται σε μια αίθουσα γεμάτη γλυκά…

Η δεύτερη φορά που θυμάμαι να τα βλέπω και να μου τρέχουν τα σάλια ήταν όταν Carrie & Miranda απολαμβάνοντας την απογευματινή τους βόλτα (και γκομενοσυζήτηση) έξω απ’ το Magnolia Bakery, έχουν πέσει κυριολεκτικά με τα μούτρα (αλλά πάντα chic, τι θα πουν και στης Channel) σε ένα κεκάκι με γιγάντια ροζ μαρέγκα που δεν σου αφήνει περιθώρια να το ξεχάσεις…

Η τρίτη φορά ήταν κάθε άλλο παρά φαρμακερή! Τα βέλη του γλυκού αυτού έρωτα με βρήκαν ξαφνικά και αναπάντεχα, όταν πριν 3 μήνες περίπου ο συνάδελφος Κων/νος – ο οποίος μας ανακοίνωσε πως φεύγει για να ζήσει (σχεδόν) για πάντα στη Μύκονο – έφερε στο γραφείο τα γλυκά του αποχαιρετισμού… 

Από τη συσκευασία ακόμα (ένα τεράστιο τετράγωνο ροζ κουτί) καταλάβαινες ότι κάτι καλό θα συμβεί από λεπτό σε λεπτό, γεγονός που έκανε την αγωνία μου ακόμα μεγαλύτερη (κάποιοι θα με πουν γουρούνα, άλλοι βαρεμένη, εγώ συνεχίζω…).

Η κορδέλα λύνεται, το σελοτειπ ξεκολλάει, το κουτί ανοίγει και…

…10 πολύχρωμα ζαχαρωτά έργα τέχνης μου χαμογελούν όλο υποσχέσεις, δημιουργώντας μου το πιο παιδικό δίλημμα της ζωής μου… και τώρα ποιό να φάω?  

Αυτό με τη σοκολάτα και τη λιωμένη καραμέλα?

Το άλλο με την πλούσια κρέμα βανίλιας και τις φράουλες..

Ή μήπως εκείνο με τη γέμιση μπανάνας και τα κομματάκια σοκολάτας?

Τελικά την παράσταση έκλεψε ένα άλλο, με μια τεράστια φούξια μαρέγκα, ακριβώς όπως αυτό που είχα δει πρώτη φορά στο παιδικό μου παραμύθι… 

Μια δαγκωνιά ήταν αρκετή… 

Το cake, αφράτο και ολόφρεσκο δεν άφηνε περιθώρια να πέσει ούτε ψίχουλο κάτω ενώ η απαλή και βελούδινη μαρέγκα είχε έντονη γεύση από βούτυρο, φράουλα και βανίλια…

Θυμάμαι ακόμη τον εαυτό μου, να έχω κλειστεί στο γραφείο και να το απολαμβάνω σχεδόν κινηματογραφικά, με όλες μου τις αισθήσεις επικεντρωμένες σε ένα και μόνο πράγμα… Αυτά τα cupcakes πρέπει να γίνουν δικά μου!

Και φυσικά δεν εννοούσα να χλαπακιάσω μόνη μου όσα έφερε ο Κων/νος στο γραφείο (ναι, θα μπορούσα και να το είχα κάνει) αλλά να βρω την πηγή. 

 

Και τη βρήκα… Λίγα λεπτά μόνο – με αμάξι - από το σπίτι μου βρίσκεται αυτό το υπέροχο μαγαζί που φτιάχνει αυθεντικά αμερικάνικα cupcakes και είναι ανοιχτό κάθε μέρα μέχρι τις 10:00.

Μητέρα, δεν χρειάζεται να ανησυχείς πια για το που βρίσκομαι τα Σαββατοκύριακα…

 

Τώρα ξέρεις!

ΥΓ. Είχα σκοπό να φωτογραφίσω το «πριν» για να έχουν όλοι οι φίλοι μου τη χαρά αλλά…

…δεν πρόλαβα 

 Χρήσιμα link for cupcake lovers like me

 

http://www.ilovecupcakes.gr/

http://www.hamptonscupcakes.com/

http://www.cupcakes.gr/